استعداد پیدا می کنیم تا بسوزانیم - مجله کامپیوتر

به گزارش مجله کامپیوتر، فدراسیون فوتبال بدون هیچ تضمینی از سوی باشگاه ها در جهت پرورش استعدادها به طور خودمختار به کشف آن ها می پردازد!

سیکل معیوب استعدادیابی فدراسیون فوتبال بدون حضور باشگاه ها

فدراسیون فوتبال طرح استعدادیابی وسیع در سطح کشور را به تصویب هیأت رییسه درآورده و در کوشش است که با راه اندازی پایگاه هایی در مناطق مختلف ایران، به کشف استعدادهای فوتبال بپردازد. بدون اینکه در این پروژه استعدادیابی، باشگاه ها کوچکترین نقشی داشته باشند و بتوانند پرورش استعدادهای کشف شده را تضمین نمایند. نگاهی به استعدادیابی های صورت گرفته در فوتبال اروپا و نقش پررنگ باشگاه ها و استعدادیاب های آن ها در آن، به وضوح نشان از این دارد که فدراسیون راستا را اشتباه می رود و استعدادیابی با شیوه ای که در پیش گرفته، به هدف نخواهد رسید.

استعدادیابی در فوتبال ایران، همواره بزرگ ترین دستاویز تبلیغاتی مدیران فدراسیون فوتبال بوده برای اینکه کارنامه خود را پربار جلوه دهند. برای اینکه بگویند علی رغم آنچه به نظر می رسد به فکر فوتبال هستند و دلسوز آن. راستای اشتباه برای رسیدن به هدفی درست.

شناسایی استعدادهای فوتبالی از مناطق مختلف کشور و پرورش آن ها برای تبدیل شدن به ستاره های آینده فوتبال ایران، البته که یکی از مهم ترین نیازهای فوتبال ایران در شرایط کنونی است اما واقعیت این است که راستا این استعدادیابی بدون شک از فدراسیون فوتبال آغاز نمی گردد. استعدادیابی و در نظر دریافت پایگاه هایی به این منظور در مناطق مختلف کشور، وظیفه فدراسیون فوتبال و کمیته جوانان آن نیست که هرازگاهی با پرداختن به این مقوله، شعار دهند.

استعدادیابی، کاری است که باید به وسیله باشگاه ها انجام گردد و تا زمانی که این فرهنگ در تمامی باشگاه های فوتبال ایران نهادینه نگردد، پروژه استعدادیابی به انتها نخواهد رسید.

با این حال اما هربار که فدراسیون فوتبال در معرض انتقادهای مختلف قرار می گیرد، ناگهان در طرحی ضربتی به استعدادیابی روی می آورد تا با شعار توجه به بازیکنان پایه و ساختن آینده ای بهتر، از حجم انتقادها بکاهد. امروز فدرسیون فوتبال درست در همان نقطه قرار گرفته است و به همین خاطر هم از تصویب طرح استعدادیابی از سوی هیأت رییسه فدراسیون فوتبال می گوید. -

فریدون معینی، رییس کمیته جوانان فدراسیون فوتبال در شرح درباره این طرح، از منطقه بندی کشور و در نظر دریافت پایگاه های مختلفی در نقاط مختلف کشور می گوید و 64 استعدادیابی که عملکرد استعدادهای معرفی شده را مورد ارزیابی قرار می دهند.

نکته جالب در صحبت های معینی نام بردن از بلژیک به عنوان الگویی است که به استعدادیابی فوتبال به شکل طرحی ملی نگاه می نمایند. معینی اما به این نکته اشاره نمی کند که این طرح ملی از سوی فدراسیون فوتبال بلژیک به تنهایی عملی نشده و طرحی بوده که در باشگاه های این کشور نهادینه شده است. آنچنان که در راستای همین طرح استعدادیابی فوتبال بلژیک، چند سال پیش قرارداد باشگاه فوتبال رسینگ باکس برگ بلژیک با یک کودک 20 ماهه حسابی خبرساز شد. کودکی که هنوز نمی توانست حتی کلمه فوتبال را به زبان بیاورد اما از دید سرمربی این تیم بلژیکی، مهارت توپ این کودک در چنین سنی، فوق العاده بود.

باشگاه رسینگ باکس برگ بلژیک از تیم های استعدادپروری است که هر ساله بازیکنان زیادی را در آموزشگاه خود پرورش می دهد. نه یک پایگاه استعدادیابی که فدراسیون فوتبال این کشور به طور خودمختار بنا نموده باشد و در راستای جداگانه از باشگاه ها قدم بردارد.

مورد مهم تر اینکه در فوتبال اروپا کشف استعداد به تنهایی کافی نیست. پرورش استعدادهای کشف شده و مراقبت از آن ها تا مرحله بهره برداری، همان اصل مهمی است که نقش باشگاه ها را در پروسه طولانی استعدادیابی نشان می دهد.

به طور خاص در فوتبال ایتالیا می بینیم که تمام باشگاه های حرفه ای فوتبال در این کشور، دارای افرادی متخصص و مجرب هستند که پس از کشف استعداد او را با برنامه ای دقیق و طولانی مدت برای رسیدن به تیم های سطح عالی و حرفه ای اماده می نمایند. استعدادیابی در ایتالیا یکی از شغل های تخصصی و درآمدزا محسوب می گردد و به همین دلیل باشگاه های فوتبال در این کشور برای در اختیار دریافت استعدادیاب های مجرب عملا با یکدیگر در رقابت هستند.

اتفاقی که جای خالی آن بیشتر از همواره در فوتبال ایران حس می گردد. باشگاه ها بدون کوچک ترین اعتقادی به استعدادیابی، کمترین بودجه و امکانات را به تیم های پایه خود و کشف استعدادها اختصاص می دهند و در عوض میلیارد میلیارد صرف تیم های بزرگسال می گردد و فدراسیون فوتبال بدون هیچ تضمینی از سوی باشگاه ها در جهت پرورش استعدادها به طور خودمختار به کشف آن ها می پردازد! خروجی این کوشش ها هم در نهایت می شوند بازیکنانی که در تیم های امید یا جوانان می درخشند و بعد از چند سال حتی نامی از آن ها هم به گوش نمی رسد.

در چنین فضایی البته بوده اند باشگاه هایی مثل فولاد خوزستان که در برهه های زمانی مختلف، توجه ویژه ای به استعدادیابی و پرورش استعدادها داشته اند و همان زمان هم نتیجه آن را دیده اند اما در مجموع به جز چند باشگاه مانند فولاد خوزستان، سپاهان و ... در باشگاه های حرفه ای فوتبال، نشانی از استعدادیابی نمی توان یافت.

فدراسیون فوتبال مدعی است که از سال 96، طرح استعدادیابی خود را آغاز نموده و در کوشش است که پذیرش لازم را نسبت به این طرح در مربیان فوتبال ایجاد کند. غافل از اینکه این پذیرش به وجود نمی آید مگر اینکه استعدادیابی به یکی از اهداف و برنامه های اصلی خود باشگاه ها تبدیل گردد.

2