بازخوانی گفت وگوها با مردی که بر فراز ماه، تنهاترین انسان دنیا بود
به گزارش مجله کامپیوتر، مایکل کالینز یکی از سه فضانورد آپولو 11 بود که از بخش فرماندهی فضاپیما فداکارانه شاهد قدم نهادن همسفرانش روی ماه بود.
زومیت نوشت: فضانورد مایکل کالینز در جریان فرود نیل آرمسترانگ و باز آلدرین روی ماه، یک شب زنده داری را روی مدار ماه تجربه می کرد؛ اما به گفته خودش در این مدت چندان احساس تنهایی نکرد. او می گوید نیم قرن است که در حال پاسخ دادن به سوالات تکراری مجله کامپیوتر است. او به این سؤال فکر می نماید که: آقای کالینز آیا شما تنهاترین مرد در تاریخِ تنهای این سیاره تنها پشت ماهِ تنها، در این مدارِ تنها بودید؟ آیا شما خیلی تنها نبودید؟
کالینز فضانورد فراموش شده آپولو 11 است؛ کسی که نزدیک به 96 کیلومتر بالاتر از سطح ماه در ماژول فرماندهی آپولو در انتظار بازگشت تنها همسفرانش یعنی نیل و باز بود. او به زمان تنهایی خود روی این بخش از فضاپیما که کلمبیا نامیده می شد، توجهی نداشت. کالینز دراین باره می گوید: من یک قلمرو کوچک و زیبا داشتم. همه آن مال من بود. من امپراطور و کاپیتان آن بودم و این کاملا راحت بود. من حتی قهوه گرم هم داشتم.
برخلاف نیم میلیارد جمعیت روی زمین، کالینز برنامه زنده تلویزیونی نخستین گام های آرمسترانگ روی ماه را ندید. هیچ تلویزیونی در ماژول فرماندهی وجود نداشت. حتی اگر چنین چیزی در آنجا بود، او آن را نمی دید. کالینز در آن لحظه بر فراز نیمه پنهان ماه قرار داشت و تمام ارتباطاتش قطع بود. او جمله تاریخی آرمسترنگ را از دست داد: این قدمی کوچک برای یک انسان و جهشی بزرگ برای بشریت است.
کالینز در یک مجموعه مصاحبه در دهه 1960 از زندگی خود به عنوان فضانورد ناسا سخن گفت؛ دو مورد با مجله کامپیوتر نیویورک تایمز و یک مورد هم با نمایش نامه نویسی به نام جی تی راجرز. کالینز سوالاتی را که اغلب از او پرسیده می شد، نیز مورد بحث قرار داد.
وقتی در تاریخ 16 ژوئیه 1969 روی سکوی پرتاپ آماده پرواز بودید، چه احساسی داشتید؟
کالینزگفت: داشتم به این موضوع فکر می کردم که روزانه و به ازای هر مایل چند دلار برای این سفر هزینه می کنیم؟ البته وی این را به شوخی گفت ولی در این مورد شرح داد که با دقت در حال کامل کردن وظایف عنوان شده در فهرست کارهای خود بود: من درمورد اینکه هر جزء کار را درست انجام دهم، عصبی بودم. به علت اینکه این دیگر روز موعود بود و سهل انگاری در آن جایی نداشت.
مایل کالینز تحت آموزش در یک شبیه ساز در ژوئن 1969
آیا شما هنگام جداشدن آرمسترانگ و آلدرین از ماژول فرماندهی و عزیمت آن ها به سطح ماه ماژول ماه نشین نگران بودید؟
کالینز گفت: من فکر می کردم که این بخش از کار خوب پیش خواهد رفت. نیل خلبانی بسیار لایق بود و سطح همان طور که ما می دانستیم، موانعی داشت؛ اما ماه مناطق هموار زیادی هم برای فرود آمدن دارد.
فرود بر سطح ماه از آن چه پیش بینی شده بود، دشوارتر بود و سطحی که تصور می شد، هموار باشد ناهموار و پر از تخته سنگ بود. آرمسترانگ به دنبال نقطه ای هموار می گشت و درنهایت در حالی که کمتر از تنها 30 ثانیه سوخت باقی مانده بود، بر سطح ماه فرود آمد.
کالینز بیشتر درمورد بازگشت آن ها نگران بود. اگر مسئله ای در ارتباط با موتور ماژول صعود ماه نشین پیش می آمد، امکان داشت آرمسترانگ و آلدرین روی سطح ماه یا در یک مدار نامناسب گیر بیفتند. کالینز در چنین وضعیتی مجبور بود برای بازیابی آن ها جابه جا گردد. او گفت که در اطراف گردنش پاکتی داشت که حاوی 18 طرح احتمالی بود. او گفت: چه اتفاقی خواهد افتاد اگر آن ها به این سمت تغییر جهت دهند، آن یکی جهت چه؟... بعضی از آن ها چنان عجیب وغریب بودند که ما هیچگاه آن ها را واقعا تمرین ننموده بودیم.
اگر کالینز نتواند آرمسترانگ و آلدرین را به خانه برگرداند، چه؟
کالینز در پاسخ می گوید: من قصد خودکشی نداشتم. من خود به خانه باز می گشتم و آن ها هم این را می دانستند. من مجبور نبودم که با آن ها در این مورد بحث کنم و آن ها هم مجبور نبودند که با من بحث نمایند. اما این نمی توانست سفر خوبی به سوی خانه باشد.
وقتی آرمسترانگ و آلدرین با موفقیت به ماژول فرماندهی بازگشتند، کالینز به آن ها چه گفت؟
کالینز به خاطر می آورد که از دیدن آن ها چندان هم خرسند نشد: آن ها کثیف بودند. لباس های سفیدشان از زانو به پایین به خاطر سنگ ها و گرد وغبار ماه سیاه و چرکین شده بود. من با خود فکر کردم که باید آن را در ماژول فرماندهی جای دهم. من باید همه چیز را تمیز کنم.
اما کالینز می گوید به خاطر نمی آورد که وقتی آن ها وارد شدند، به آن ها چه گفت: من نمی دانم. بارها این سؤال از من پرسیده شده است، ولی پاسخی پیدا ننموده ام. من آن را فراموش نموده ام.
سه روز بعد، کپسول آپولو 11 در اقیانوس آرام فرود آمد. کالینز می گوید: من شگفت زده شده بودم که تمام این قطعات مکانیکی کوچک دقیقا به همان شکلی که توصیف شده بودند، کار کردند و ما توانسته بودیم آن چه جان اف کندی به ما گفته بود را بدون هیچ مسئله ای انجام دهیم.
بازگشت به ساختمان آموزش خدمه پرواز ایستگاه فضایی کندی، یک هفته پس از پرواز 1969
مایکل کالینز اکنون 88 ساله است. او در زمان سفر خود به ماه 38 سال داشت. تمام سه فضانورد آپولو 11 متولد سال 1930 بودند. کالینز در پیشگفتار کتاب حمل آتش که گزارشی دقیق از جزئیات سفر آپولو 11 بود، چنین نوشت: ما خوش شانس بودیم که در زمان درست و در جای درست قرار گرفتیم.
همچون بیشتر فضانوردان اولیه ناسا، کالینز هم یک خلبان آزمایشی نیروی هوایی آمریکا بود. او در سال 1962 برای ناسا درخواست داد ولی درخواستش رد شد. او مجددا سال بعد درخواست خود را عنوان نمود و این بار پذیرفته شد. آموزش های فضانوردان شامل سفر به گرند کنیون برای یادگیری اصول زمین شناسی و آموزش زنده ماندن در جنگل است تا اگر آن ها در شرایط دشواری قرار گرفته یا در منطقه دور از انتظاری فرود آیند، بتوانند زنده بمانند. کالینز در این باره شرح می دهد: هنگامی که قبول کردم یک فضانورد باشم، واقعا نمی دانستم و نپرسیده بودم که محوطه های آموزشی در کجا ممکن است باشد. می دانید، اگر کسی به من می گفت که قرار است مارمولک های ایگوانا را در جنگل های پاناما بخورم، می گفتم که آیا واقعا چنین چیزی ضروری است؟
تصویری با نوردهی دوگانه؛ از چپ روی پله ها: ویلیام آندرس، کالینز و فرانک بورمن درحال کار با شبیه ساز مأموریت آپولو در یک مرکزآموزشی به منظور کسب آمادگی برای مأموریت آپولو 8
راست: ماژول فرماندهی کلمبیا حامل کالینز که در مدار ماه قرار گرفته و از سطح نشین ایگل که آلدرین و آرمسترانگ را حمل می نماید، جدا شده است. چپ: کالینز در جریان مأموریت
اولین پرواز فضایی کالینز جمنای 10، یکی از مأموریت های پیش از آپولو بود که در جریان آن، ناسا اطلاعاتی درمورد جزئیات مانورهای مداری مانند اتصال فضاپیماها به دست آورد. علت اینکه او به آپولو 11 رسید، جراحی کمرش بود. کالینز در ابتدا قرار بود خلبان ماژول فرماندهی آپولو 8 باشد که نخستین مأموریت او در مدار ماه (نه فرود روی آن) محسوب می شد؛ اما وی به تدریج در راه رفتن دچار مشکل شد و پارگی دیسک ستون فقراتش موجب شد که در این مأموریت جیمز لاول به جای او به سوی ماه اعزام گردد. بااین حال، جراحی کالینز موفقیت آمیز بود و پس از کسب سلامتی برای مأموریت آپولو 11 درنظر گرفته شد.
کالینز می توانست یک پرواز فضایی دیگر را به عنوان فرمانده آپولو 17 نیز تجربه کند؛ اما قبل از پرواز آپولو 11، تصمیم به خروج از برنامه گرفته بود؛ زیرا زندگی به عنوان یک فضانورد، او را از خانواده اش دور نموده بود. او به دیک اسلایتون از دفتر فضانوردی که یکی از فضانوردان گروه مرکوری 7 بود، این گونه گفت: اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، من از این جا می روم.
پس از اینکه کالینز در سال 1970 ناسا را ترک کرد، ابتدا در اداره امور عمومی مشغول به کار شد و پس آن مدیریت موزه ملی هوا و فضا را بر عهده گرفت و بر ساخت ساختمان فعلی پارک نشنال مال در واشنگتن نظارت داشت. کالینز هنوز هم منظره ماه را وقتی نزدیک آن بود، به خاطر می آورد: ماه کل یک پنجره را پر می کرد و کاملا سه بعدی بود. نورها بسیار روشن تر و تاریکی ها بسیار تیره تر بودند. مرز بین آن ها کاملا آشکار بود. خورشید در پشت ماه قرار داشت و نور آن از لبه های ماه فرو می ریخت. این با شکوه ترین منظره ای است که می توانید در زندگی بینید.
اما این منظره زمین از 230 هزار مایلی بود که او را تحت تأثیر قرار داد؛ آبی و سفید با لکه های قهوه ای: چیزی که واقعا مرا شگفت زده کرد، حس شنمایندگی بود که در خصوص زمین پیدا کردم و تا به امروز هم علت آن را نمی دانم. من حس کردم که آن کوچک، درخشان، زیبا، آشنا و شنماینده است.
کالینز در سال 1970 طی یک کنفرانس خبری پس از مأموریت آپولو 11، ناسا را ترک کرد