ویترین بازی: No One Lives Forever - مجله کامپیوتر

به گزارش مجله کامپیوتر، قیل از اینکه بخواهیم تحسین و تعریف از یکی از بهترین اکشن های اول شخص تاریخ را آغاز کنیم، بد نیست شما را در حس و حال دوره طلایی این سبک بازی ها قرار دهیم؛ دوره ای که با عرضه هاف-لایف آغاز شد و تا سال ها پس از آن ادامه پیدا کرد. بدون شک اگر دو دهه پیش در خانه تان یک کامپیوتر پیدا می شد، روی آن کوایک یا آنریل تورنمنت بازی نموده اید و احتمال هاف-لایف بازی کردن تان هم کم نیست. با این حال، در پیرو این جریان که هر چه میزان حرف زدن در یک بازی و احتیاج به سواد زبان خارجه در آن بالاتر رود، احتمال بازی کردن یک بازی در مملکت ما هم کم می گردد، سراغ The Operative: No One Lives Forever هم نرفته اید. ناگفته نماند که شخصیت اصلی بازی هم یک زن است. خودمان را به کوچه علی چپ نمی زنیم، دو دهه پیش به جای خود، حتی امروزه هم هضم این موضوع که قرار است در نقش یک زن بازی کنید، برای گیمرها چندان راحت نیست.

اتفاقا اگر پایمان را فراتر از مملکت خودمان هم بگذاریم، می توانیم همین عوامل را به عنوان دلایل اصلی ادامه پیدا نکردن مجموعه No One Lives Forever و پیروز نشدن نسبی آن، در مقایسه با ده ها اکشن اول شخص محبوب آن موقع، مطرح کنیم.

به جرات می توانیم بگوییم که The Operative: No One Lives Forever هوشمندانه ترین اکشن اول شخص زمان خود بود و همین به خودی خود کافی است تا مخاطب عام را فراری دهد.

اگر Deus Ex و System Shock 2 را عمیق ترین و پیچیده ترین اکشن های اول شخص آن دوره بنامیم که مخاطب خاص خود را داشتند و Quake III و Unreal Tournament را سریع ترین و اکشن ترین آن ها که جمعیت زیادی سراغ شان می رفتند، به سادگی می توانیم بگوییم که No One Lives Forever چیزی بین آن هاست. بازی طراحی مرحله بسیار خوب و مجموعه زیاد ابزارها و گجت های دوس اکس و سیستم شاک را دارد و در عین حال هم تیراندازی در آن بسیار خوب از آب درآمده است که بخواهید همه چیز را رها کنید و فقط با قلع و قمع کردن، مراحل را پیش ببرید.

با این حال، گیم پلی بسیار خوب No One Lives Forever به تنهایی قرار نیست کاری کند که این بازی در ذهن مان بماند. در کنار گیم پلی آن، شخصیت ها و قصه بازی که با تقلید از فیلم های جیمز باند و فیلم های هالیوودی دهه 60 که حول جنگ سرد ساخته می شدند، به طور کلی No One Lives Forever را از هر بازی دیگری جدا نموده اند.

یک فیلم جیمز باند پر سر و صدا را تصور کنید، دقیقا با صحنه های اکشن بزرگ و پیچش های داستانی مسخره، شخصیت های کمیک و اتفاقات غیرقابل باور. حالا جیمز باند، را با حفظ انگلیسی بودن و دیگر جنبه های این شخصیت، تبدیل به یک زن کنید. نتیجه نهایی The Operative: No One Lives Forever است.

بازی مراحلی دارد که تازه چند سالی است در بازی های ویدیویی اکشن مد شده اند؛ مراحلی که برای مثال در آن ها از یک هواپیما بدون چتر به پایین می پرید و میان زمین و آسمان به دشمنان شلیک می کنید. یا مراحلی که در آن به فضا سفر می کنید. تنوع مراحل بازی هم بسیار خوب از آب درآمده است؛ یک مرحله با طراحی نقشه عالی خود شما را تشویق به مخفی کاری می نماید و مرحله بعدی یک تعقیب و گریز بزرگ است. بازی حتی مراحلی دارد که حسابی بزرگ هستند و در آن سوار به وسایل نقلیه خودتان در محیط به گشت و گذار مشغول می شوید.

نمی خواهیم درس تاریخ بدهیم که برای مثال این بازی در فلان سال عرضه شد و از سوی بهمان نشریه، جایزه بهترین بازی سال را دریافت کرد، ولی No One Lives Forever کم هم تعریف و تمجید به خود ندید، ولی همانطور که گفتیم، افراد نسبتا زیادی سراغ آن نرفتند. با این حال، همان جماعت نسبتا کم که No One Lives Forever را تجربه نموده بودند، آن قدر بازی را تحویل گرفتند که دنباله ای حتی بهتر از شماره اول، برای بازی ساخته و عرضه شد. صحبت از دنباله اش را هم به مقاله ای دیگر واگذار می کنیم.

به لطف هواداران بازی، می توان امروزه The Operative: No One Lives Forever را به راحتی روی کامپیوترهای امروزی، با گرافیکی کمی بهتر از زمان عرضه، ولی با وضوح تصویر بسیار بالا و روی مانیتورهای کشیده، تجربه کرد. در گوگل NOLF Revival را جست و جو کنید که نسخه بهبود یافته بازی را به رایگان برای دانلود گذاشته است.

به جای اینکه روی آن لپ تاپ ذغالی تان، تریلرهای بتلفیلدها و کال آو دیوتی های جدید را ببینید و حسرت بخورید، به پیشنهاد ما سراغ No One Lives Forever بروید که ده ها برابر از اکشن های اول شخص امروزی بهتر و سرگرم کننده تر است.